Małgorzata Tarasiewicz jest współzałożycielką inicjatywy wyborczej „Mieszkańcy dla Sopotu”. Urodziła się w Sopocie. Jej matka przyjechała ze zburzonej w czasie wojny Warszawy, a ojciec z odebranego Polsce Wilna. Jej ojciec zasłynął jako kapitan wyprawy łodzią ratunkową „Chatka Puchatków” przez Atlantyk w 1959 r., co zostało przez niego opisane w książce „Szalupą przez Atlantyk”. Uczyła się w Szkole Podstawowej nr 8 i I Liceum Ogólnokształcącym w Sopocie oraz w III Liceum Ogólnokształcącym w Gdyni. Ukończyła filologię angielską (z tytułem magistra) oraz studia podyplomowe na wydziale nauk politycznych na Uniwersytecie Gdańskim.
W 1986 r., w czasie studiów, została działaczką organizacji „Wolność i Pokój” (WiP), której działalność obejmowała propagowanie praw człowieka i obywatela, ekologię(akcja protestacyjna przeciwko budowie elektrowni atomowej w Żarnowcu) oraz prawo do odmowy służby wojskowej.
W 2013 r. została odznaczona przez prezydenta RP Krzyżem Wolności i Solidarności za działalność polityczną w okresie komunistycznym. Wcześniej uzyskała status osoby pokrzywdzonej przez system komunistyczny.
Jej działalność została opisana w kilku publikacjach m.in.: „Solidarity’s Secret” („Sekret Solidarności”; podtytuł: „Kobiety, które pokonały komunizm w Polsce”) Shany Penn oraz „Szminka na sztandarze” Ewy Kondratowicz. Reżyser teatralny Zbigniew Brzoza oraz scenarzysta Wojtek Zrałek-Kossakowski stworzyli dramat „Sprawa Operacyjnego Rozpoznania” (od terminu używanego przez Służby Bezpieczeństwa), w którym porównują losy działaczy WiP, w tym Małgorzaty Tarasiewicz, z losami bohaterów powieści Stanisława Brzozowskiego „Płomienie”. W 1990 r. koordynowała Sekcję Krajową Kobiet w Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.
W latach 1991–1995 była dwukrotnie prezesem polskiego oddziału Amnesty International, międzynarodowej organizacji zrzeszającej działaczy na rzecz praw człowieka. W latach 1998–1999, w ramach działalności Amnesty International, koordynowała w Europie Środkowej i Wschodniej projekt powołania Międzynarodowego Trybunału Karnego. Kilkakrotnie uczestniczyła w misjach obserwacji wyborów Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w krajach byłej Jugosławii, wkrótce po zakończeniu wojny na Bałkanach, a także na Białorusi.
W latach 1997-1998 mieszkała w Stanach Zjednoczonych, gdzie koordynowała prace nowojorskiego oddziału międzynarodowej organizacji kobiecej Network of East–West Women. Po powrocie do Polski założyła polski oddział NEWW, a w 2004 r. została dyrektorką całej tej organizacji. Funkcję tę pełniła do 2013 r.
Wśród wielu projektów, które organizacja realizowała w tym czasie są projekty związane ze zdrowiem kobiet, zwalczaniem przemocy domowej i seksualnej wobec kobiet, sprawiedliwością ekonomiczną dla kobiet (m.in. analizą budżetu miasta pod kątem potrzeb uwarunkowanych specyficznymi potrzebami starszych kobiet) czy kwestią udziału kobiet w polityce. Zarządzając tą organizacją zdobyła doświadczenie w pozyskiwaniu i dysponowaniu środków finansowych od międzynarodowych darczyńców, m.in. ONZ. W 2006 r. NEWW odebrało z rąk Marszałka Województwa Pomorskiego nagrodę Bursztynowego Mieczyka „za integrowanie i włączanie w działania organizacji wolontariuszy i społeczności lokalnej”.
Mieszka w kamienicy w górnym Sopocie. Jest od dwudziestu jeden lat w związku, ma syna w wieku 23 lat.